bu daha ne ki :)

sakarlık yapmak benim kaderim, yaptığım işe dikkatimi versem de vermesem de illa başıma geliyor..

yine paramın bitmek üzere olduğu bir gün yemekhaneye gitmiştim. paramı hazırlamış kuyruğa geçmiştim. (bizim yemekhanede de yemek sırasının hemen yanından yemek masaları başlar. hatta insanlar bu masalarda yemek yemekten hiç hoşlanmazlar. gelip geçen bi sürü aç insan, tablotlarına tip tip bakıp günün menüsünü o masalarda yemek yiyen insancıklardan öğrenirler.) arkadaşımla sohbet ederek sırada ilerliyorduk, bir yandan da bozuk paralarımla oynuyordum. sonra kendimi öyle kaptırmış olmalıyım ki paraları elimden kaçırıverdim. ne yazık ki yan masada oturan o zavallı yemek yiyen arkadaşın yemeğinin içine girdi. bir anda her şey donuverdi sanki. elimden paraları nasıl olur da oraya düşürmeyi başarabilmiştim. yemeğini yiyen arkadaş ağzındaki lokmayı yuttu ve bana baktı, göz göze geldik. yemeğindeki parayı kaşıkla itmeye çalışırken ben panik bir hal içinde hızlı bir hamleyle yemeğinin içine elimi sokup alıverdim. çocuk naptığımı anlamaya çalışan gözlerle bana şaşkın şaşkın bakıyordu. öyle utandım ki çocuktan bi dünya özür dileyerek sırada ilerlemeye devam ettim. sonra çocuğa dönüp bir daha bakamadım bile. o anda yapmış olduğum hareketin - elimi bi güzel yemeğinin içine sokarak parayı almış olmam- parayı yemeğin içine düşürmüş olmamdan daha mükemmel bir hareket olduğunu çok sonra anlayacaktım...