evet yine ilginç farklı düşüncelere sapmak üzereyim. üzerimden atamadığım kabul edemediğim bi kaç his barındırıyorum. dinlediğim her şarkıda inanılmaz acıtasyona bağlamama neden olan bişi bu. elimde olmadan bi melankoli bürünüyo üstüme. istanbula geliyorum evin kapısından içeri adımımı atıyorum o kadar insanın içinde kendimi yalnız hissediyorum. hiç kimseyle konuşmak istemiyorum. sonra içimden sabret mezun olmaya az kaldı diyorum. aslında evde bi sorun olduğu da yok şuanda ama. duygusal bi uzaklık hissediyorum evdekilere. anlatılmaz. onlar benim hiç bişeyimmiş gibi. arkadaş bile değil gibi. bir şeyler paylaşmak bile istemiyorum. onlara karşı kurduğum her cümle anlamsız oluyor. kendi içimde yaşadığım bi kaç sıkıntı da üstüne tuzu biberi oluyor.

insanlara gıcık oluyorum ayrıca hepsi o kadar benciller ki . yolda yürürken bile! bense ne kadar karşımdakini düşünürken kendimi küçük düşürüyorum..

en huzurlu yer insanın ailesinin yanı..